PROF. DR. NİYAZİ BEKİ
halbuki, anne-baba başta olmak üzere yakın akrabaları, dostları hastaları ziyaret etmek hem gönüllere huzur verir, hem vicdanları rahatlatır tıpkı vakitte ahiret memnunluğunu kazandırır. Bu sebeple işin bu tarafını da ihmal etmemek gerekir.
“Sevgi muhabbet kaynar yanan ocağımızda,
Bülbüller şevke gelir gül açar bağımızda
Hırslar kinler yok olur aşkla meydanımızda
Aslanlarla ceylanlar dosttur kucağımızda.” (Hac-ı Bektaş-ı Veli)
öncedena bu bayram gününde tüm İslam âleminin, Türkiye’mizin ve KARAR gazetesi topluluğunun Ramazan bayramını tebrik ediyor, olduğu bir ortama vesile olmasını, maddi ve manevî musibetleri bizden def olup gitmesini Rahman ve Rahîm olan Allah’tan niyaz ediyorum.
Bilindiği üzere, kişinin kendi iç âleminde huzurlu ve kendiyle barışık bir atmosferi yakalaması için, iman ettiği dinin buyruk ve yasaklarını ömrüne tatbik etmesiyle mümkündür. Aksi takdirde iç dünyasında, ikilemden kaynaklanan sorunlar yaşaması kaçınılmazdır. “Kişi inandığı üzere yaşamazsa, yaşadığı üzere inanmaya başlar” kelamı, iman ile hayat içindeki ikilemin epey makus bir sorun olduğunu ve bu çelişkili vaziyetin bireyde uzun mühlet devam etmesine imkân olmadığını vurgulamaya yönelik hoş bir tespittir. Toplumsal barışın kıymetli bir faktörü de karşılıklı müsamaha, sevgi, hürmet ve acıma hissinin cemiyet ömründe canlı tutulmasıdır. Efendimizin (s.a.v), toplum hayatında sevginin değerini “İman etmedikçe cennete giremezsiniz. Birbirinizi sevmedikçe (gerçek anlamda) iman etmiş olamazsınız” (Müslim, 93) kelamlarıyla vurgulamıştır. Bu konuda tarih ve sosyolojinin bize verdiği ders şudur ki; toplumsal hayatta muhabbete en layık şey muhabbettir ve hasımlığa en layık sıfat husumettir. Yani, toplumsal ve toplumsal hayatın barış ve huzurunu temin eden, memnunluk ve saadete sevk eden en kıymetli bir faktör muhabbete muhabbet etmek/sevgiyi sevmektir. Buna karşılık, hasımlık ve düşmanlığın maksadına konulmaya en layık olan haslet ise, cemiyet hayatının barış ve huzurunu altüst eden düşmanlık, kin ve nefret ögeleridir.
HUSUMET VE ADAVETİ BİTİRME VAKTİ
Asrımızın en yepyeni fikir ve fikir sistematiğine sahip âlim ve mütefekkirlerden biri olan Bediüzzaman Said Nursi’nin söz ettiği üzere, artık günümüzde hasımlık ve adavetin vakti bitti ve bitmelidir. Çünkü İki harb-i genel adavetin, düşmanlığın, kin ve nefretin ne kadar berbat ve tahrip edici ve ne kadar dehşetli zulüm olduğunu gösterdi. İçinde hiçbir yarar olmadığı tezahür etti. Evet, muhabbet, uhuvvet/kardeşlik, sevmek İslâmiyetin mizacıdır, ahlâkıdır, rabıtasıdır, irtibat çizgisidir. Düşmanlık ve adavetle hareket eden kimse, mizacı bozulmuş bir çocuğa emsal ki; ağlamak istediği için, bir şeyler arar ki onunla ağlasın. Sinek kanadı kadar ehemmiyetsiz bir şey ağlamasına mazeret olur. Hem insafsız, bedbin/kötümser bir adama benzeri ki, su-i zan mümkün pek hüsnü zan etmez. Diğerinde gördüğü bir kötülük ile on güzelliğini örter. Bu ise, İslam’ın harika seciyesini, hoş ahlakını, ortaya koyan insaf ve hüsnü zan prensibine taban tabana zıttır(bk.Hutbe-i Şamiye, 54).
Şu bir gerçeğin tabiridir ki; aileden devlet düzebir daha kadar toplumun bütün kurumlarında insanı insan yapan ‘hoş görü’ üzere fıtrî hislerin tatmin edilmesi, şahıslardaki ruhî gerginliğin asgariye inmesine vesile olacaktır.
Bir Müslüman’ın tıpkı yuvada yaşamalarına karşın gayr-ı müslim kadınını –onun isteği haricinde- İslâm dinine girmeye zorlamasına müsaade etmeyen İslâm dininin bu hali, din ve vicdan özgürlüğü açısından dikkate pahadır.
MUHATABIN GÖRÜŞLERİNE HÜRMET DUYMALI
Bu asırda gerilimlerin ve ruhsal davranış bozukluklarının değerli bir niçini yeterli yüzlü karakterin oluşmasına vesile olan hoş huyların gitgide yok olmaya yüz tutması, onun yerine fert ve toplum bazında istibdat ve tahakküm tortularının hâkim olmaya başlamasıdır. Buna karşılık zihinlere muhabbetin nakşedilmesi, toplumdaki özgürlük, müsamaha, diyalog, katlanma ve uzlaşma arayışlarını kolaylaştıracağından kişilik bozukluğuna niye olan ikilemlere son verecektir. Bu da toplumda huzur, barış ve asayişin teminine katkı sağlayacaktır. Bu sebeple irşat, eğitim ve öğretim yapılırken muhatabın görüşlerine hürmet duymalı, aktarılan bütün konuların tek gerçek biçiminde lanse edilmemelidir. Öbür bir tabirle gerek yaygın ve gerekse örgün eğitimde olsun, mürşit ve eğitimciler irşat ve talim ekseninde esnekliği elden bırakmamalıdır. Düzgün bilinmelidir ki, gerçek yalnız bir tane değildir. Yerine göre sayılı gerçekler söz- konusudur. örneğin: Su içmek, beş türlü mizaçlı hastalara göre beş karar alır ve hepsi de haktır. Örneğin; Birisine, hastalığının mizacına göre su ilâçtır, tıbben vaciptir. Öbür birisine, hastalığı için zehir üzere muzırdır, tıbben ona haramdır. Öteki birisine, az ziyan verir, tıbben ona mekruhtur. Öteki birisine, zararsız menfaat verir, afiyetle içsin, tıbben ona mubahtır. İşte hak burada taaddüt etmekte, tıpkı hususta –tıbbi açıdan- hepsi de hak olan beş farklı karara medar olmaktadır.
Özellikle dini bayramlar, iman kardeşliğini pekiştiren, dargınlıkları ortadan kaldıran, karşılıklı müsamaha, sevgi ve hürmet ortamını hazırlayan, sıla-i rahim başta olmak zere, toplum bazında uzlaşmayı, yardımlaşmayı, dayanışmayı perçinleştiren çok hoş vakit ve yerlerdir. Ama kimi vakit bu hoş günleri güzelce yaşamak için özel tatil yerlerine gitmeyi tercih ederler. halbuki, anne-baba başta olmak üzere yakın akrabaları, dostları hastaları ziyaret etmek hem gönüllere huzur verir, hem vicdanları rahatlatır birebir vakitte ahiret memnunluğunu kazandırır. Bu sebeple işin bu tarafını da ihmal etmemek gerekir.
BİR AİLE FERDİYİZ
Husumetin hasmıyız, fedakâr sevdamızda
Kin ile nefrete yer, yok bizim dünyamızda
İnsanlık memnunluğu, bize memnunluk verir
Kin ve nefret tohumu bitmez toprağımızda
Kış fırtınası yoktur, şu yüksek dağımızda
Her tarafı iyilik, yemyeşil bahar gibi
Bülbülleri ötüyor hem sol hem sağımızda
Sevinç çiçek bitirir, gül açar hülyamızda
Kapımız her an açık, pürüz yok soframızda
Menü kıymetli değil, az epeyce var torbamızda
Herkes birebir soydandır, yabancılığa yer yok
Bir aile ferdiyiz; şu Âdem babamızda (Niyazi Beki)
halbuki, anne-baba başta olmak üzere yakın akrabaları, dostları hastaları ziyaret etmek hem gönüllere huzur verir, hem vicdanları rahatlatır tıpkı vakitte ahiret memnunluğunu kazandırır. Bu sebeple işin bu tarafını da ihmal etmemek gerekir.
“Sevgi muhabbet kaynar yanan ocağımızda,
Bülbüller şevke gelir gül açar bağımızda
Hırslar kinler yok olur aşkla meydanımızda
Aslanlarla ceylanlar dosttur kucağımızda.” (Hac-ı Bektaş-ı Veli)
öncedena bu bayram gününde tüm İslam âleminin, Türkiye’mizin ve KARAR gazetesi topluluğunun Ramazan bayramını tebrik ediyor, olduğu bir ortama vesile olmasını, maddi ve manevî musibetleri bizden def olup gitmesini Rahman ve Rahîm olan Allah’tan niyaz ediyorum.
Bilindiği üzere, kişinin kendi iç âleminde huzurlu ve kendiyle barışık bir atmosferi yakalaması için, iman ettiği dinin buyruk ve yasaklarını ömrüne tatbik etmesiyle mümkündür. Aksi takdirde iç dünyasında, ikilemden kaynaklanan sorunlar yaşaması kaçınılmazdır. “Kişi inandığı üzere yaşamazsa, yaşadığı üzere inanmaya başlar” kelamı, iman ile hayat içindeki ikilemin epey makus bir sorun olduğunu ve bu çelişkili vaziyetin bireyde uzun mühlet devam etmesine imkân olmadığını vurgulamaya yönelik hoş bir tespittir. Toplumsal barışın kıymetli bir faktörü de karşılıklı müsamaha, sevgi, hürmet ve acıma hissinin cemiyet ömründe canlı tutulmasıdır. Efendimizin (s.a.v), toplum hayatında sevginin değerini “İman etmedikçe cennete giremezsiniz. Birbirinizi sevmedikçe (gerçek anlamda) iman etmiş olamazsınız” (Müslim, 93) kelamlarıyla vurgulamıştır. Bu konuda tarih ve sosyolojinin bize verdiği ders şudur ki; toplumsal hayatta muhabbete en layık şey muhabbettir ve hasımlığa en layık sıfat husumettir. Yani, toplumsal ve toplumsal hayatın barış ve huzurunu temin eden, memnunluk ve saadete sevk eden en kıymetli bir faktör muhabbete muhabbet etmek/sevgiyi sevmektir. Buna karşılık, hasımlık ve düşmanlığın maksadına konulmaya en layık olan haslet ise, cemiyet hayatının barış ve huzurunu altüst eden düşmanlık, kin ve nefret ögeleridir.
HUSUMET VE ADAVETİ BİTİRME VAKTİ
Asrımızın en yepyeni fikir ve fikir sistematiğine sahip âlim ve mütefekkirlerden biri olan Bediüzzaman Said Nursi’nin söz ettiği üzere, artık günümüzde hasımlık ve adavetin vakti bitti ve bitmelidir. Çünkü İki harb-i genel adavetin, düşmanlığın, kin ve nefretin ne kadar berbat ve tahrip edici ve ne kadar dehşetli zulüm olduğunu gösterdi. İçinde hiçbir yarar olmadığı tezahür etti. Evet, muhabbet, uhuvvet/kardeşlik, sevmek İslâmiyetin mizacıdır, ahlâkıdır, rabıtasıdır, irtibat çizgisidir. Düşmanlık ve adavetle hareket eden kimse, mizacı bozulmuş bir çocuğa emsal ki; ağlamak istediği için, bir şeyler arar ki onunla ağlasın. Sinek kanadı kadar ehemmiyetsiz bir şey ağlamasına mazeret olur. Hem insafsız, bedbin/kötümser bir adama benzeri ki, su-i zan mümkün pek hüsnü zan etmez. Diğerinde gördüğü bir kötülük ile on güzelliğini örter. Bu ise, İslam’ın harika seciyesini, hoş ahlakını, ortaya koyan insaf ve hüsnü zan prensibine taban tabana zıttır(bk.Hutbe-i Şamiye, 54).
Şu bir gerçeğin tabiridir ki; aileden devlet düzebir daha kadar toplumun bütün kurumlarında insanı insan yapan ‘hoş görü’ üzere fıtrî hislerin tatmin edilmesi, şahıslardaki ruhî gerginliğin asgariye inmesine vesile olacaktır.
Bir Müslüman’ın tıpkı yuvada yaşamalarına karşın gayr-ı müslim kadınını –onun isteği haricinde- İslâm dinine girmeye zorlamasına müsaade etmeyen İslâm dininin bu hali, din ve vicdan özgürlüğü açısından dikkate pahadır.
MUHATABIN GÖRÜŞLERİNE HÜRMET DUYMALI
Bu asırda gerilimlerin ve ruhsal davranış bozukluklarının değerli bir niçini yeterli yüzlü karakterin oluşmasına vesile olan hoş huyların gitgide yok olmaya yüz tutması, onun yerine fert ve toplum bazında istibdat ve tahakküm tortularının hâkim olmaya başlamasıdır. Buna karşılık zihinlere muhabbetin nakşedilmesi, toplumdaki özgürlük, müsamaha, diyalog, katlanma ve uzlaşma arayışlarını kolaylaştıracağından kişilik bozukluğuna niye olan ikilemlere son verecektir. Bu da toplumda huzur, barış ve asayişin teminine katkı sağlayacaktır. Bu sebeple irşat, eğitim ve öğretim yapılırken muhatabın görüşlerine hürmet duymalı, aktarılan bütün konuların tek gerçek biçiminde lanse edilmemelidir. Öbür bir tabirle gerek yaygın ve gerekse örgün eğitimde olsun, mürşit ve eğitimciler irşat ve talim ekseninde esnekliği elden bırakmamalıdır. Düzgün bilinmelidir ki, gerçek yalnız bir tane değildir. Yerine göre sayılı gerçekler söz- konusudur. örneğin: Su içmek, beş türlü mizaçlı hastalara göre beş karar alır ve hepsi de haktır. Örneğin; Birisine, hastalığının mizacına göre su ilâçtır, tıbben vaciptir. Öbür birisine, hastalığı için zehir üzere muzırdır, tıbben ona haramdır. Öteki birisine, az ziyan verir, tıbben ona mekruhtur. Öteki birisine, zararsız menfaat verir, afiyetle içsin, tıbben ona mubahtır. İşte hak burada taaddüt etmekte, tıpkı hususta –tıbbi açıdan- hepsi de hak olan beş farklı karara medar olmaktadır.
Özellikle dini bayramlar, iman kardeşliğini pekiştiren, dargınlıkları ortadan kaldıran, karşılıklı müsamaha, sevgi ve hürmet ortamını hazırlayan, sıla-i rahim başta olmak zere, toplum bazında uzlaşmayı, yardımlaşmayı, dayanışmayı perçinleştiren çok hoş vakit ve yerlerdir. Ama kimi vakit bu hoş günleri güzelce yaşamak için özel tatil yerlerine gitmeyi tercih ederler. halbuki, anne-baba başta olmak üzere yakın akrabaları, dostları hastaları ziyaret etmek hem gönüllere huzur verir, hem vicdanları rahatlatır birebir vakitte ahiret memnunluğunu kazandırır. Bu sebeple işin bu tarafını da ihmal etmemek gerekir.
BİR AİLE FERDİYİZ
Husumetin hasmıyız, fedakâr sevdamızda
Kin ile nefrete yer, yok bizim dünyamızda
İnsanlık memnunluğu, bize memnunluk verir
Kin ve nefret tohumu bitmez toprağımızda
Kış fırtınası yoktur, şu yüksek dağımızda
Her tarafı iyilik, yemyeşil bahar gibi
Bülbülleri ötüyor hem sol hem sağımızda
Sevinç çiçek bitirir, gül açar hülyamızda
Kapımız her an açık, pürüz yok soframızda
Menü kıymetli değil, az epeyce var torbamızda
Herkes birebir soydandır, yabancılığa yer yok
Bir aile ferdiyiz; şu Âdem babamızda (Niyazi Beki)