İstanbul Büyükşehir Belediye Lideri Ekrem İmamoğlu hakkında kamu nazaranvlisine hakaret ettiği teziyle açılan dava dün sonuçlandı.
Karar duruşmasında İmamoğlu’na iki yıl yedi ay 15 gün mahpus cezası verildi.
Bu karar tek sözle demokrasiye vurulmuş bir prangadır.
Maalesef bu kararla yalnızca hukuk değil, millet iradesi de hiçe sayılıyor.
Bizim üzere gelişmekte olan, iktisadı dışa bağımlı, üniversal hukukun işlemediği, demokrasinin olmadığı, insan haklarının ayaklar altında olduğu ülkelerde yaşadığımız bu travma önemsenmeyebilir.
Hatta görmezden de gelinebilir.
Lakin bu sonucun alınmasına vesile olanlar adaletin gün gelip yargıyı siyasallaştıranlara da
lazım olacağını unutmasınlar lütfen!
Yargılamalarda yaşanan hukuk garabetleri son bulmadıkça bu acılar bitecek üzere gözükmüyor.
Yargının ana fonksiyonu “adaletin gerçekleşmesini” sağlamaktır.
Ne yazık ki hukukun üstünlüğü kavramı ülkemiz siyasetinde iktidarın üstünlüğü olarak algılanmaktadır.
Ekrem İmamoğlu için açılan davada olduğu üzere ülkemizde biroldukca dava siyasal olarak görülmekte ve vicdanlarda derin yaralar bırakmaktadır.
Ülkemiz anayasası güçler ayrılığı prensibiyle, yasama, yürütme ve yargının birbirlerini etkilemeden işlevlerini icra etmesini hedeflemiş lakin hala yargının bağımsızlığını ve tarafsızlığını teminata bağlayamamıştır.
Günümüzde iç içe girmiş ve birbirini denetlemekten uzaklaşmış bu erkler yardımıyla de adalet sistemi şahsen sorun üreten bir kurum haline gelmiştir.
Siyasi erklerin baskısıyla alınmış hukukî kararların akabinde yapılan “Yargımıza güvenelim. Çıkacak sonuçlar hukukun gereğidir.” açıklaması ise yasama, yürütme ve yargısı monopolde toplanmış otoriter bir halin yansımasından diğer bir şey değildir.
İktidarlar yargıyı, kendisinden olmayanları sindirmek ve cezalandırmak için kullanmaktan vazgeçmelidir.
İktidar sahipleri unutmamalıdır ki; demokrasilerde muhalefet düşman değil, yalnızca ve yalnızca iktidarın denetleyicisidir.
Başta iktidar sahipleri olmak üzere hepimizin hafızasına not etmesi gereken öbür bir konu da insanları bir ortaya getiren ortak bedellerin varlığıdır. Bu pahalar millet olmanın aracıdır. Bu büyük pastanın harcını ortak lisan, ortak kültür, ortak tarih, ortak bir toprak modülü, bayrak ve akla gelmeyen bir fazlaca ögeyle milletin en büyük temsilcilerini oluşturmaktadır.
Ayrıca var olan bu ortak bedellerin oldukçaluğu da millet bütünlüğünün teminatıdır. Bu pastanın üstündeki mumlar da anayasal hak ve garantiler, demokrasi ile birlikte şayet olmazsa olmaz olan hukukun üstünlüğüdür.
İktidarın temel bakılırsavlerinden biri de bu mumları koruma etmek ve söndürmemektedir.
İktidarda kim olursa olsun şunu bilmelidir ki yargı bağımsızlığı ve tarafsızlığı tam olarak sağlanmadığı sürece söndürülen her mum gün gelip tekrar yanacak, kim olursa olsun hukuku art bahçesi olarak gorenlerden hesap soracaktır.
Ey iktidar sahipleri şunu bilin ki halkı susturamazsınız…
Onurlu insanları susturamazsınız…
Sokağı susturamazsınız…
Gün gelir hak ve hakikat milyonlar olur.
Ve o milyonlar birlik olur, gücünün yettiğince haykırır size:
“Kahrolsun istibdat, yaşasın hürriyet.” diye.
Karar duruşmasında İmamoğlu’na iki yıl yedi ay 15 gün mahpus cezası verildi.
Bu karar tek sözle demokrasiye vurulmuş bir prangadır.
Maalesef bu kararla yalnızca hukuk değil, millet iradesi de hiçe sayılıyor.
Bizim üzere gelişmekte olan, iktisadı dışa bağımlı, üniversal hukukun işlemediği, demokrasinin olmadığı, insan haklarının ayaklar altında olduğu ülkelerde yaşadığımız bu travma önemsenmeyebilir.
Hatta görmezden de gelinebilir.
Lakin bu sonucun alınmasına vesile olanlar adaletin gün gelip yargıyı siyasallaştıranlara da
lazım olacağını unutmasınlar lütfen!
Yargılamalarda yaşanan hukuk garabetleri son bulmadıkça bu acılar bitecek üzere gözükmüyor.
Yargının ana fonksiyonu “adaletin gerçekleşmesini” sağlamaktır.
Ne yazık ki hukukun üstünlüğü kavramı ülkemiz siyasetinde iktidarın üstünlüğü olarak algılanmaktadır.
Ekrem İmamoğlu için açılan davada olduğu üzere ülkemizde biroldukca dava siyasal olarak görülmekte ve vicdanlarda derin yaralar bırakmaktadır.
Ülkemiz anayasası güçler ayrılığı prensibiyle, yasama, yürütme ve yargının birbirlerini etkilemeden işlevlerini icra etmesini hedeflemiş lakin hala yargının bağımsızlığını ve tarafsızlığını teminata bağlayamamıştır.
Günümüzde iç içe girmiş ve birbirini denetlemekten uzaklaşmış bu erkler yardımıyla de adalet sistemi şahsen sorun üreten bir kurum haline gelmiştir.
Siyasi erklerin baskısıyla alınmış hukukî kararların akabinde yapılan “Yargımıza güvenelim. Çıkacak sonuçlar hukukun gereğidir.” açıklaması ise yasama, yürütme ve yargısı monopolde toplanmış otoriter bir halin yansımasından diğer bir şey değildir.
İktidarlar yargıyı, kendisinden olmayanları sindirmek ve cezalandırmak için kullanmaktan vazgeçmelidir.
İktidar sahipleri unutmamalıdır ki; demokrasilerde muhalefet düşman değil, yalnızca ve yalnızca iktidarın denetleyicisidir.
Başta iktidar sahipleri olmak üzere hepimizin hafızasına not etmesi gereken öbür bir konu da insanları bir ortaya getiren ortak bedellerin varlığıdır. Bu pahalar millet olmanın aracıdır. Bu büyük pastanın harcını ortak lisan, ortak kültür, ortak tarih, ortak bir toprak modülü, bayrak ve akla gelmeyen bir fazlaca ögeyle milletin en büyük temsilcilerini oluşturmaktadır.
Ayrıca var olan bu ortak bedellerin oldukçaluğu da millet bütünlüğünün teminatıdır. Bu pastanın üstündeki mumlar da anayasal hak ve garantiler, demokrasi ile birlikte şayet olmazsa olmaz olan hukukun üstünlüğüdür.
İktidarın temel bakılırsavlerinden biri de bu mumları koruma etmek ve söndürmemektedir.
İktidarda kim olursa olsun şunu bilmelidir ki yargı bağımsızlığı ve tarafsızlığı tam olarak sağlanmadığı sürece söndürülen her mum gün gelip tekrar yanacak, kim olursa olsun hukuku art bahçesi olarak gorenlerden hesap soracaktır.
Ey iktidar sahipleri şunu bilin ki halkı susturamazsınız…
Onurlu insanları susturamazsınız…
Sokağı susturamazsınız…
Gün gelir hak ve hakikat milyonlar olur.
Ve o milyonlar birlik olur, gücünün yettiğince haykırır size:
“Kahrolsun istibdat, yaşasın hürriyet.” diye.