Aydın Engin’in mevti beni hüzne boğdu.
Aydın, sık görseniz de görmeseniz de, varlığını daima hissettiğiniz, yokluğunu kabul etmekte zorlanacağınız isimlerdendi.
Bu tıp erkeklerin gidişi, yaşadıklarıyla, yaşadıklarınızla, bunların kesişen taraflarıyla bir bölümün kapanmasıdır. Aydın vefatıyla onu tanıyan herkesten sanırım bir şeyler eksilmiştir.
Mesleği, gayreti, ömrü hakkında bir epey yazı çıktı, son iki günde.
Anlatıldığı üzere adamdı Aydın. Müspet, sıcak, nüktedan, kucaklayıcı, mücadeleci, bahadır, doğrucu, demokrat bir adam…
1941 doğumluydu. hayatının çeşitli setleri vardı. Tiyatroculuk yaptığı, mahpus yattığı, Almanya’da yaşadığı günler ve diğerleri…
Bir kısmını bilirdim, bir kısmını artık okuduklarımdan öğreniyorum. Onunla yakınlığım Agos ve Hrant vesilesiyle oldu.
Hrant’ın vurulmasından daha sonra, Agos’un birinci sayısını bir arada hazırlamıştık. daha sonra, süreksiz yayın idaresi işini, T 24’e gidene kadar o üstlenmişti. O devirde daima dirsek teması ortasındaydık, çeşitli konularda işbirliği yaptık, bir arada hareket ettik.
Onu özleyeceğim…
Işıklar ortasında yatsın…
BİR DEVRİN RUHU…
Bu vesileyle aklım yıllar öncesine gitti.
2000’li yılların birinci yarısına, 2008-2009’e kadar uzanan dönemine…
Bugün bu devri, Türkiye’nin şu anki durumuna bakarak, şu andan geriye hakikat anakronik okuma yaparak açıklamaya çalışan manasız ve muhtemelen süreksiz bir akım var. Genç akademisyenlerde, kamusal yazı ve fikir alanında bu akım, ülkenin son yirmi yılını, yirmi yılın girdilerini, bu vakitte verilen uğraşları, bu devrin kalıcı hasılatlarını, bir paragrafla özetliyor, “yetmez lakin evet” üzere sloganlara sıkıştırıyor, dahası bugünkü popülist fırtınayla eşitliyor.
Ne var ki, temel değişmez.
Bu evre, Türk siyasi ömründe güçlü bir değişim ve demokrasi rüzgarının estiği, toplumsal farklılıklar içinde çatışma kadar etkileşimler ağının oluştuğu bir periyodu tabir ediyordu. Gerçekten bu devri anakronik okuma ve tenkide tabi tutan yeni akım bile gücünü hala bu vakitten alıyor.
Evet, rahip Santoro vurulmuş, Hrant öldürülmüştü, misyoner vahşeti yaşanmıştı. Acılar büyüktü. Kerinçsizler, Veli Küçükler, darbe davetleri ortalıkta at koşturuyordu. Tahminen bazıları gerçek ile eğriyi harmanlamaya, değişim ile iktidar hengamesini iç içe sokmaya, 2000’lerin ikinci yarısının belirleyecek bel altı güç atılımlarına ve iktidar çabasına hazırlanıyordu.
Lakin, ne olursa olsun, ruhu, o birinci evre oluşturmuştu.
Değişim, sorgulama, tabu kırma, açık toplum fikri, siyaset karşısında toplumsalın gücü tartışılmaz bir hegemonya kurmuştu bu periyodun ruhu üzerinde…
Özür kampanyası, “Hepimiz Ermeniyiz” tartışmalarından, azınlıkları görmek, bilmek ve fark etmenin, tarihe ve belleğe bakmanın, kavimci milliyetçiliğe karşı durmanın, “demokratik tutumun” ön şartlı olarak tanımlandığı günler…
Geriye ne kaldı?
Siyasal sistem ve sistem bakımından hiç bir şey…
Lakin birey, bellek, zihniyet girdisi bakımında epey şey…
Aydın Engin tekrar bunları getirdi aklıma…
Aydın, sık görseniz de görmeseniz de, varlığını daima hissettiğiniz, yokluğunu kabul etmekte zorlanacağınız isimlerdendi.
Bu tıp erkeklerin gidişi, yaşadıklarıyla, yaşadıklarınızla, bunların kesişen taraflarıyla bir bölümün kapanmasıdır. Aydın vefatıyla onu tanıyan herkesten sanırım bir şeyler eksilmiştir.
Mesleği, gayreti, ömrü hakkında bir epey yazı çıktı, son iki günde.
Anlatıldığı üzere adamdı Aydın. Müspet, sıcak, nüktedan, kucaklayıcı, mücadeleci, bahadır, doğrucu, demokrat bir adam…
1941 doğumluydu. hayatının çeşitli setleri vardı. Tiyatroculuk yaptığı, mahpus yattığı, Almanya’da yaşadığı günler ve diğerleri…
Bir kısmını bilirdim, bir kısmını artık okuduklarımdan öğreniyorum. Onunla yakınlığım Agos ve Hrant vesilesiyle oldu.
Hrant’ın vurulmasından daha sonra, Agos’un birinci sayısını bir arada hazırlamıştık. daha sonra, süreksiz yayın idaresi işini, T 24’e gidene kadar o üstlenmişti. O devirde daima dirsek teması ortasındaydık, çeşitli konularda işbirliği yaptık, bir arada hareket ettik.
Onu özleyeceğim…
Işıklar ortasında yatsın…
BİR DEVRİN RUHU…
Bu vesileyle aklım yıllar öncesine gitti.
2000’li yılların birinci yarısına, 2008-2009’e kadar uzanan dönemine…
Bugün bu devri, Türkiye’nin şu anki durumuna bakarak, şu andan geriye hakikat anakronik okuma yaparak açıklamaya çalışan manasız ve muhtemelen süreksiz bir akım var. Genç akademisyenlerde, kamusal yazı ve fikir alanında bu akım, ülkenin son yirmi yılını, yirmi yılın girdilerini, bu vakitte verilen uğraşları, bu devrin kalıcı hasılatlarını, bir paragrafla özetliyor, “yetmez lakin evet” üzere sloganlara sıkıştırıyor, dahası bugünkü popülist fırtınayla eşitliyor.
Ne var ki, temel değişmez.
Bu evre, Türk siyasi ömründe güçlü bir değişim ve demokrasi rüzgarının estiği, toplumsal farklılıklar içinde çatışma kadar etkileşimler ağının oluştuğu bir periyodu tabir ediyordu. Gerçekten bu devri anakronik okuma ve tenkide tabi tutan yeni akım bile gücünü hala bu vakitten alıyor.
Evet, rahip Santoro vurulmuş, Hrant öldürülmüştü, misyoner vahşeti yaşanmıştı. Acılar büyüktü. Kerinçsizler, Veli Küçükler, darbe davetleri ortalıkta at koşturuyordu. Tahminen bazıları gerçek ile eğriyi harmanlamaya, değişim ile iktidar hengamesini iç içe sokmaya, 2000’lerin ikinci yarısının belirleyecek bel altı güç atılımlarına ve iktidar çabasına hazırlanıyordu.
Lakin, ne olursa olsun, ruhu, o birinci evre oluşturmuştu.
Değişim, sorgulama, tabu kırma, açık toplum fikri, siyaset karşısında toplumsalın gücü tartışılmaz bir hegemonya kurmuştu bu periyodun ruhu üzerinde…
Özür kampanyası, “Hepimiz Ermeniyiz” tartışmalarından, azınlıkları görmek, bilmek ve fark etmenin, tarihe ve belleğe bakmanın, kavimci milliyetçiliğe karşı durmanın, “demokratik tutumun” ön şartlı olarak tanımlandığı günler…
Geriye ne kaldı?
Siyasal sistem ve sistem bakımından hiç bir şey…
Lakin birey, bellek, zihniyet girdisi bakımında epey şey…
Aydın Engin tekrar bunları getirdi aklıma…