Bugün 1 Eylül. Dünyanın bir epeyce yerinde barış günü olarak kutlanıyor. Barış savunucuları en büyük savaşın başlangıç gününü, barışın pahasını vurgulamak ve savaş zıddı toplumsal hassaslığı yükseltmek hedefiyle düzenledikleri etkinliklerle barışa adıyorlar.
Bizim için de bugün, Eylül’ün birinci günü, içerde dışarda, kuzeyde güneyde, bölgede dünyada barışın yaşamsal bedelinin vurgulandığı ve halkların kardeşçe yaşamasının bir arada var olabilmelerinin mümkün olduğunu bir sefer daha işaret etmenin günü.
1 Eylül arbedenin değil dayanışmanın, onurlu ve insanca birlikte yaşamanın, savaşın değil barışın başlangıcı olsun.
***
1 Eylül 1939’da Almanya Polonya’yı işgal etti. İngiltere ve Fransa Faşist Nazi Almanya’sının bu hareketini savaş sebebi saydılar ve savaş ilan ettiler. Tarihe II. Dünya Savaşı olarak geçecek bu en kanlı çatışma, yıkım ve işgal süreci bu biçimde başlamış oldu.
Batıda Avrupa’nın tamamını ve Kuzey Afrika’yı da içine alacak formda yayılan bu savaş, bununla birlikte Pasifikte yapılan ikizi ile tüm dünyayı içine alarak ya da etkileyerek senelerca devam etmiş ve lakin 1945’de İtalya ve Almanya’dan daha sonra Japonya’nın da teslim olmasıyla noktalanmıştır.
II Dünya Savaşına son nokta Japonya’nın Hiroşima ve Nagazaki kentlerine atılan atom bombaları ile konmuştur.
Askeri gaye pahası olmayan bu kentlerin sakinleri, sivil beşerler, bayan, çocuk, yaşlı, ayırım gözetilmeksizin gaye alınmış; hiç bir ihtar yapılmadan nükleer ateş topu ortasında yakılmışlardır. Daha evvel hiç gibisi görülmemiş ve yıkım gücü tam olarak bilinmeyen bu bombaların kullanmasında -aslında canlı amaç üzerinde denenmesinde- hiç kuşku yok ki savaş daha sonrası yeni dünya nizamının hegemonya yapılanmasında belirleyici olabilme amacı vardı.
Büyük Paylaşım Savaşı sonlanmış lakin Soğuk Savaş, bölgesel savaşlar, devletler ortası ya da iç savaşlar, global terör farklı biçimlerde kesintisiz sürmekte. 1945’den bugüne çatışma ve savaşlarda hayatını yitirenlerin sayısı II Dünya Savaşını çok aşmış durumda. O denli ki barış için temel alınabilecek ve üniversal bir barış bayramı günü ilan edilebilecek gerçek bir çatışmasızlık çabucak hemen gerçekleşmiş değil.
***
19. Yüzyıl ortalarından itibaren savaşlar hukuk, teknoloji, kapsam, emel ve halleri bakımından değerli değişimlere uğramıştır. Savaşların ordular içinde ve savaş meydanlarında ya da sonlarda cereyan ettiği devir geride kalmıştır.
Ne yazık ki artık düşmanı, gözüne bakmadan kilometrelerce uzaktan joystick’le -silahla değil(!)- havaya uçurmak; Bir nükleer güç tesisinin patlatılma tahdidi ile bölgesel bir vefat silahına dönüştürülmesi, ahlak dışı görülmüyor.
Ne yazık ki artık silah tipi sınırsız çeşitlilikte, maksat de toplumun tümüdür. yıllar süren ambargolar, fakir ve mahrum bırakmalar, fiilen ve moral bakımdan zayıf düşürücü palavra ve dolan, güya savaşın olağan hegemonya araçları!
Ne yazık ki kentleri yakıp yıkmak, alt yapıları yok etmek, halkı aç, susuz, gıdasız ve ışıksız bırakarak toplumu teslim olmaya zorlamak insanlık dışı olarak sorgulanmıyor.
Her vakit olduğu üzere sonuçta yıkımın temel mağduru halkların, hem de barışın teminatı olduğunu;
hayatı savunacak gücün halkların bağrında yeşermeye hazır olduğunu bilerek diyoruz ki: Savaş durdurulabilir. Kardeşlik kazanacaktır.
Bizim için de bugün, Eylül’ün birinci günü, içerde dışarda, kuzeyde güneyde, bölgede dünyada barışın yaşamsal bedelinin vurgulandığı ve halkların kardeşçe yaşamasının bir arada var olabilmelerinin mümkün olduğunu bir sefer daha işaret etmenin günü.
1 Eylül arbedenin değil dayanışmanın, onurlu ve insanca birlikte yaşamanın, savaşın değil barışın başlangıcı olsun.
***
1 Eylül 1939’da Almanya Polonya’yı işgal etti. İngiltere ve Fransa Faşist Nazi Almanya’sının bu hareketini savaş sebebi saydılar ve savaş ilan ettiler. Tarihe II. Dünya Savaşı olarak geçecek bu en kanlı çatışma, yıkım ve işgal süreci bu biçimde başlamış oldu.
Batıda Avrupa’nın tamamını ve Kuzey Afrika’yı da içine alacak formda yayılan bu savaş, bununla birlikte Pasifikte yapılan ikizi ile tüm dünyayı içine alarak ya da etkileyerek senelerca devam etmiş ve lakin 1945’de İtalya ve Almanya’dan daha sonra Japonya’nın da teslim olmasıyla noktalanmıştır.
II Dünya Savaşına son nokta Japonya’nın Hiroşima ve Nagazaki kentlerine atılan atom bombaları ile konmuştur.
Askeri gaye pahası olmayan bu kentlerin sakinleri, sivil beşerler, bayan, çocuk, yaşlı, ayırım gözetilmeksizin gaye alınmış; hiç bir ihtar yapılmadan nükleer ateş topu ortasında yakılmışlardır. Daha evvel hiç gibisi görülmemiş ve yıkım gücü tam olarak bilinmeyen bu bombaların kullanmasında -aslında canlı amaç üzerinde denenmesinde- hiç kuşku yok ki savaş daha sonrası yeni dünya nizamının hegemonya yapılanmasında belirleyici olabilme amacı vardı.
Büyük Paylaşım Savaşı sonlanmış lakin Soğuk Savaş, bölgesel savaşlar, devletler ortası ya da iç savaşlar, global terör farklı biçimlerde kesintisiz sürmekte. 1945’den bugüne çatışma ve savaşlarda hayatını yitirenlerin sayısı II Dünya Savaşını çok aşmış durumda. O denli ki barış için temel alınabilecek ve üniversal bir barış bayramı günü ilan edilebilecek gerçek bir çatışmasızlık çabucak hemen gerçekleşmiş değil.
***
19. Yüzyıl ortalarından itibaren savaşlar hukuk, teknoloji, kapsam, emel ve halleri bakımından değerli değişimlere uğramıştır. Savaşların ordular içinde ve savaş meydanlarında ya da sonlarda cereyan ettiği devir geride kalmıştır.
Ne yazık ki artık düşmanı, gözüne bakmadan kilometrelerce uzaktan joystick’le -silahla değil(!)- havaya uçurmak; Bir nükleer güç tesisinin patlatılma tahdidi ile bölgesel bir vefat silahına dönüştürülmesi, ahlak dışı görülmüyor.
Ne yazık ki artık silah tipi sınırsız çeşitlilikte, maksat de toplumun tümüdür. yıllar süren ambargolar, fakir ve mahrum bırakmalar, fiilen ve moral bakımdan zayıf düşürücü palavra ve dolan, güya savaşın olağan hegemonya araçları!
Ne yazık ki kentleri yakıp yıkmak, alt yapıları yok etmek, halkı aç, susuz, gıdasız ve ışıksız bırakarak toplumu teslim olmaya zorlamak insanlık dışı olarak sorgulanmıyor.
Her vakit olduğu üzere sonuçta yıkımın temel mağduru halkların, hem de barışın teminatı olduğunu;
hayatı savunacak gücün halkların bağrında yeşermeye hazır olduğunu bilerek diyoruz ki: Savaş durdurulabilir. Kardeşlik kazanacaktır.