Bugün 8 Mart Dünya Bayanlar günü…
Öbür bir ismiyle Dünya İşçi Bayanlar Günü…
Bugün üzerinden söylenecek, hatırlatılacak, gündeme taşınacak tahlili için teklifler sunulacak birçok meseleleri, aşılması gereken problemleri var bayanlarımızın.
Tüm bunlara karşın her yıl insan hakları temelinde bayanların siyasi ve toplumsal şuurunun geliştirilmesine, ekonomik, siyasi ve toplumsal muvaffakiyetlerinin kutlanmasına ayrılan bugün tüm bayanlarımıza kutlu olsun.
Bayan olmak; farkına varılması gereken, farkına varıldığında da tabanına kadar yaşanması gereken bir hadisedir bakıldığında…
Pekala bayan olmak niye bu kadar sıkıntı dünyada ve bilhassa ülkemizde?
Zira yasal olarak ataerkilliğin namus üzerinden kurgulandığı, erkeğin aile ortasında birincil egemenliğe sahip olduğu, erkek hükümran zihniyetin bilim ve iktidarı biçimlendirdiği bayanların her alanda cinsiyet, toplumsal ve kültürel kategoriye sokulduğu bir nizamda yaşıyoruz ne yazık ki!
Her periyotta büyük acılar çeken bayanlara yönelik bu toplumsal şiddet gün geçtikçe ülkemizde de artış göstermekte maalesef.
Türkiye’de ortalama her 100 bayandan 97’si, en az bir kere şiddet görüyor.
Bayanların yüzde 20’si silah ve bıçak üzere aletlerle şiddete uğruyor, üniversite mezunu bayanların yüzde 23’ü fizikî şiddete, yüzde 71’i de ekonomik ve cinsel şiddete maruz kalıyor.
Çocukluğunda şiddet bakılırsanlerin yüzde 70’inin ilgilerinde şiddet uyguladığını da hesaba katarsak durumun vahametini daha düzgün kavramış oluruz sanırım.
“Dizini dövmemek için kızını döven” baba, eşinin “sırtından sopayı eksik etmeyen” koca telaffuzları de bayana yönelik klâsik şiddetin yalnızca kısa bir özeti.
Bilhassa toplum genelinde hanımın “kadın kimliği” yerine “çocuk doğuran ana” daha doğrusu “erkek çocuk doğuran ana”, eşinin hizmetini bakılırsan “hanım” ya da göz zevkine hitap eden “bayan”kimlikleriyle tanımlanıyor olması, bayandan “kadın” diye sözetmenin hala ayıp sayılması, bilakis erkek cinsel kimliği alabildiğine kışkırtılırken bayan cinsel kimliğinin bastırılıyor ve ayıplanıyor olması sorunun ne kadar büyük boyutlara ulaştığının bir ispatı.
Günümüzde,erkek egemenliği hala bayan üzerinde kelam sahibi olmanın, yani“iktidar kurmanın” ayrıcalığını yaşarken, ailesinin istediği bireylerle evlenmeyip, kendi istediği kişi ile birlikte olma hakkını kullanan bayanlar, alçakça cinayete kurban ediliyor bu topraklarda.
Toplumun geri kalmış bedel yargıları, hatta devletin mahkemeleri de bu duruma “namus cinayeti” diyor.
Medyada yapılan tüm yayın ve yorumların, kutsadıkları mülkiyet tertibinin ve aile kurumunun sorgulanmamasına yönelik olması da kısa vadede bir tahlilin gerçekleşmesinde büyük mani teşkil etmekte.
Bakın!
Türkiye, Küresel Cinsiyet Eşitsizliği Raporu’nda 156 ülke içinde 133.sıraya gerilemiş durumda. Açılımı şu: Çalışma çağındaki 100 bayandan 10’u çalışmakta. Erkeklerde ise bu oran her 100 erkekten 46’sı…
Nereden bakarsak bakalım durum pek iç açıcı değil…
İnsan ruhunun faziletini yitirmeye başladığı bir devirdeyiz aslında.
Tarihimiz boyunca her alanda ön saflarda yer alan, Kurtuluş Savaşı’nda, vatan savunmasında cepheden cepheye koşan, bugün de gayretleri ve başarılarıyla ülkemizi gururlandıran bayanlarımızı daha ileri taşıma vakti gelmedi mi sizce?
Unutmayalım ki, bayanlarımız hayatımızın ve bu ülkenin temel taşlarıdır.
İnsanlığın temel taşı olan bayanlar, tarihin bir fazlaca devrinde büyük külfetler geçirse de ehemmiyetinden bir şey kaybetmemiştir.
İnsanlık da anlamıştır ki; bayan olmadan asla hayat olmaz.
Öbür bir ismiyle Dünya İşçi Bayanlar Günü…
Bugün üzerinden söylenecek, hatırlatılacak, gündeme taşınacak tahlili için teklifler sunulacak birçok meseleleri, aşılması gereken problemleri var bayanlarımızın.
Tüm bunlara karşın her yıl insan hakları temelinde bayanların siyasi ve toplumsal şuurunun geliştirilmesine, ekonomik, siyasi ve toplumsal muvaffakiyetlerinin kutlanmasına ayrılan bugün tüm bayanlarımıza kutlu olsun.
Bayan olmak; farkına varılması gereken, farkına varıldığında da tabanına kadar yaşanması gereken bir hadisedir bakıldığında…
Pekala bayan olmak niye bu kadar sıkıntı dünyada ve bilhassa ülkemizde?
Zira yasal olarak ataerkilliğin namus üzerinden kurgulandığı, erkeğin aile ortasında birincil egemenliğe sahip olduğu, erkek hükümran zihniyetin bilim ve iktidarı biçimlendirdiği bayanların her alanda cinsiyet, toplumsal ve kültürel kategoriye sokulduğu bir nizamda yaşıyoruz ne yazık ki!
Her periyotta büyük acılar çeken bayanlara yönelik bu toplumsal şiddet gün geçtikçe ülkemizde de artış göstermekte maalesef.
Türkiye’de ortalama her 100 bayandan 97’si, en az bir kere şiddet görüyor.
Bayanların yüzde 20’si silah ve bıçak üzere aletlerle şiddete uğruyor, üniversite mezunu bayanların yüzde 23’ü fizikî şiddete, yüzde 71’i de ekonomik ve cinsel şiddete maruz kalıyor.
Çocukluğunda şiddet bakılırsanlerin yüzde 70’inin ilgilerinde şiddet uyguladığını da hesaba katarsak durumun vahametini daha düzgün kavramış oluruz sanırım.
“Dizini dövmemek için kızını döven” baba, eşinin “sırtından sopayı eksik etmeyen” koca telaffuzları de bayana yönelik klâsik şiddetin yalnızca kısa bir özeti.
Bilhassa toplum genelinde hanımın “kadın kimliği” yerine “çocuk doğuran ana” daha doğrusu “erkek çocuk doğuran ana”, eşinin hizmetini bakılırsan “hanım” ya da göz zevkine hitap eden “bayan”kimlikleriyle tanımlanıyor olması, bayandan “kadın” diye sözetmenin hala ayıp sayılması, bilakis erkek cinsel kimliği alabildiğine kışkırtılırken bayan cinsel kimliğinin bastırılıyor ve ayıplanıyor olması sorunun ne kadar büyük boyutlara ulaştığının bir ispatı.
Günümüzde,erkek egemenliği hala bayan üzerinde kelam sahibi olmanın, yani“iktidar kurmanın” ayrıcalığını yaşarken, ailesinin istediği bireylerle evlenmeyip, kendi istediği kişi ile birlikte olma hakkını kullanan bayanlar, alçakça cinayete kurban ediliyor bu topraklarda.
Toplumun geri kalmış bedel yargıları, hatta devletin mahkemeleri de bu duruma “namus cinayeti” diyor.
Medyada yapılan tüm yayın ve yorumların, kutsadıkları mülkiyet tertibinin ve aile kurumunun sorgulanmamasına yönelik olması da kısa vadede bir tahlilin gerçekleşmesinde büyük mani teşkil etmekte.
Bakın!
Türkiye, Küresel Cinsiyet Eşitsizliği Raporu’nda 156 ülke içinde 133.sıraya gerilemiş durumda. Açılımı şu: Çalışma çağındaki 100 bayandan 10’u çalışmakta. Erkeklerde ise bu oran her 100 erkekten 46’sı…
Nereden bakarsak bakalım durum pek iç açıcı değil…
İnsan ruhunun faziletini yitirmeye başladığı bir devirdeyiz aslında.
Tarihimiz boyunca her alanda ön saflarda yer alan, Kurtuluş Savaşı’nda, vatan savunmasında cepheden cepheye koşan, bugün de gayretleri ve başarılarıyla ülkemizi gururlandıran bayanlarımızı daha ileri taşıma vakti gelmedi mi sizce?
Unutmayalım ki, bayanlarımız hayatımızın ve bu ülkenin temel taşlarıdır.
İnsanlığın temel taşı olan bayanlar, tarihin bir fazlaca devrinde büyük külfetler geçirse de ehemmiyetinden bir şey kaybetmemiştir.
İnsanlık da anlamıştır ki; bayan olmadan asla hayat olmaz.