Son günlerde ortasında yaşadığımız savaş ortamı ve zeytinliklerimizi maden ocaklarına kurban edecek yeni “Zeytinlikler Genelgesi” niçiniyle 24.12.2022 günlü “Zeyni Kısmı Uzatmak” başlıklı yazımı yeniden dikkatinize sunarım.
İnsanlara günlük hayatlarında biroldukça fayda sağlayan, insanlığın kutsal saydığı inançlarda da ilham verici olan zeytin ağacı toplumsal kavramlarda, hareketlerde de bir simgedir.
Taşıdığı ölümsüzlük kavramı, onca acılara, yıkımlara, yok oluşlara niye olan “savaş”ın karşısına dikilir.
Zeytin ağacı ve kolu “savaş”a karşı “barış”ın simgesi olur.
kimi vakit “tek başına” dağlarda bayırlarda poyrazla süzülür, kimi vakit “bir orman üzere kardeşçesine” yamaçlara yayılır, süsler.
Eski Helen dünyasında “daha düzgün olmak, insanlara örnek olmak” hedefiyle yarışlar yapılırdı. “Ustalık” manasına gelen “athlos” sözcüğünü, İzmir’in Meles Çayı kıyısında dolaşıp şiirler söyleyen ozan Homeros “yarışma” manasına kullanıyordu. Günümüz lisanlarına “atlet” olarak dönüşmüş bu sözcük.
Müsabakaları kazananlara büyük hürmet duyulur, “genç adamı” simgeleyen “Kuros” denen heykelleri yapılırdı.
Anadan doğma, çıplak yarışırdı erkek atletler. bu biçimdece, kazandıkları zaferde kendi yeteneklerinden diğer hiç bir tesirin olmadığını kanıtladıkları düşünülürdü.
Çıplak yarışan genç adamlardan birinci gelene Atina’daki Zeus Tapınağı’nın çabucak gerisinde bulunan kutsal sayılan zeytin ağacından, altından yapılmış bir orakla bir çocuk tarafınca kesilen “zeytin dalı”ndan yapılmış bir “taç” takılırdı.
Bu gelenek tüm dünyada hala sürüyor. “Daha düzgün olmak” için yapılan müsabakalar, barış ortamında yaşanmalıydı! Dostluk, dayanışma, yardımlaşmayla!
“Üretimin, eserin, dingin hayatın”, özetlemek gerekirse “barış”ın simgesiydi zeytin kısmı.
Bugün de çekişme, çatışma, savaş istemeyenler zıtlarına “zeytin dalı” uzatmıyor mu?
Zeytin kolunun getirdiği barış kavramı göksel inançlara da yansır.
Büyük tufan sonunda Nuh’un gemisi Ağrı ya da Cilo Dağı’nın doruğuna oturunca, etrafı engin sularla çevrili Nuh peygamber, basılacak toprak aramaları için gemiden gökyüzüne üç kuş salar.
Üçünden de birer dilek dilenir. “Kelaynak kuşu” rahmet getirecektir. Zira eserlerdeki börtü böceği yer bu kuş ve üretimin randımanını arttırır.
“Kırlangıç” yıldırım üzere uçar ve yeni yuva yapmanın ustasıdır. Ondan “yeni bir çağ” başlatması beklenir.
“Güvercin” ise her vakit sakin, sessiz ve uyumludur. Güvercin’den “barış” getirmesi umulur.
Kuşlardan bir tek “güvercin” geri gelir gemiye. Kırlangıç ve Kelaynak kuşu sonsuz gökyüzünde kaybolur.
Gagasında bir “zeytin dalı” taşımaktadır güvercin. İnsanlık, “bereket ve yeni çağın” ötesinde “barış” umut etmelidir.
Erken Hıristiyanlıkta, mezarlar hayatın vefata üstün gelmesini dilemek için zeytin kısımlarıyla süslenirdi. Mevte karşı ömür istiyordu insan! Barış ise bunu en değerli ortamıdır.
“Barış” ekmek kadar, su kadar gereklidir beşere.
Bu kavramlar dünyamızda yüzsenelerdır varlığını sürdürüyor. “Güvercin ve zeytin dalı” bugün de kozmik barış isteminin simgesi değil mi?
Binlerce yıllık zeytin ağacı, çağrışımlarla, “dünyada barışın” hâkim bulunmasına yardımcı olmaya devam ediyor.
Çağımızda ve bölgemizde uzun yıllardır yüzbinlerce erkeği, bayanı, çocuğu mevte sürükleyen, yerinden yurdundan eden, göç yollarına iten acımasız savaşlar yaşanıyor.
Savaştan çıkar sağlayanlar durmadan savaşı kışkırtıyor.
Barışçıl ortamlarda konuşularak, karşılıklı anlayışla çözümlenebilecek problemler çatışmalara yönlendirilerek ortasından çıkılmaz bir hale sokulmaya çalışılıyor.
Mustafa Kemal Atatürk’ün dediği üzere “ulusun ömrü tehlikeye girmedikçe savaş bir cinayettir”. Evet, “yurtta barış, dünyada barış” olmalıdır.
Zeytin ağaçları eser vermeli. Eserlerini beşerler hakça paylaşmalı. Yağının ışığı bize sonsuzluğu, kökleri ölümsüzlüğü anımsatmalı.
Beşerler başlarında ömür korkusu, savaş korkusu değil barış çelenkleri taşımalı.
Sefa Taşkın
24.12.2021
Karşıyaka/İzmir
İnsanlara günlük hayatlarında biroldukça fayda sağlayan, insanlığın kutsal saydığı inançlarda da ilham verici olan zeytin ağacı toplumsal kavramlarda, hareketlerde de bir simgedir.
Taşıdığı ölümsüzlük kavramı, onca acılara, yıkımlara, yok oluşlara niye olan “savaş”ın karşısına dikilir.
Zeytin ağacı ve kolu “savaş”a karşı “barış”ın simgesi olur.
kimi vakit “tek başına” dağlarda bayırlarda poyrazla süzülür, kimi vakit “bir orman üzere kardeşçesine” yamaçlara yayılır, süsler.
Eski Helen dünyasında “daha düzgün olmak, insanlara örnek olmak” hedefiyle yarışlar yapılırdı. “Ustalık” manasına gelen “athlos” sözcüğünü, İzmir’in Meles Çayı kıyısında dolaşıp şiirler söyleyen ozan Homeros “yarışma” manasına kullanıyordu. Günümüz lisanlarına “atlet” olarak dönüşmüş bu sözcük.
Müsabakaları kazananlara büyük hürmet duyulur, “genç adamı” simgeleyen “Kuros” denen heykelleri yapılırdı.
Anadan doğma, çıplak yarışırdı erkek atletler. bu biçimdece, kazandıkları zaferde kendi yeteneklerinden diğer hiç bir tesirin olmadığını kanıtladıkları düşünülürdü.
Çıplak yarışan genç adamlardan birinci gelene Atina’daki Zeus Tapınağı’nın çabucak gerisinde bulunan kutsal sayılan zeytin ağacından, altından yapılmış bir orakla bir çocuk tarafınca kesilen “zeytin dalı”ndan yapılmış bir “taç” takılırdı.
Bu gelenek tüm dünyada hala sürüyor. “Daha düzgün olmak” için yapılan müsabakalar, barış ortamında yaşanmalıydı! Dostluk, dayanışma, yardımlaşmayla!
“Üretimin, eserin, dingin hayatın”, özetlemek gerekirse “barış”ın simgesiydi zeytin kısmı.
Bugün de çekişme, çatışma, savaş istemeyenler zıtlarına “zeytin dalı” uzatmıyor mu?
Zeytin kolunun getirdiği barış kavramı göksel inançlara da yansır.
Büyük tufan sonunda Nuh’un gemisi Ağrı ya da Cilo Dağı’nın doruğuna oturunca, etrafı engin sularla çevrili Nuh peygamber, basılacak toprak aramaları için gemiden gökyüzüne üç kuş salar.
Üçünden de birer dilek dilenir. “Kelaynak kuşu” rahmet getirecektir. Zira eserlerdeki börtü böceği yer bu kuş ve üretimin randımanını arttırır.
“Kırlangıç” yıldırım üzere uçar ve yeni yuva yapmanın ustasıdır. Ondan “yeni bir çağ” başlatması beklenir.
“Güvercin” ise her vakit sakin, sessiz ve uyumludur. Güvercin’den “barış” getirmesi umulur.
Kuşlardan bir tek “güvercin” geri gelir gemiye. Kırlangıç ve Kelaynak kuşu sonsuz gökyüzünde kaybolur.
Gagasında bir “zeytin dalı” taşımaktadır güvercin. İnsanlık, “bereket ve yeni çağın” ötesinde “barış” umut etmelidir.
Erken Hıristiyanlıkta, mezarlar hayatın vefata üstün gelmesini dilemek için zeytin kısımlarıyla süslenirdi. Mevte karşı ömür istiyordu insan! Barış ise bunu en değerli ortamıdır.
“Barış” ekmek kadar, su kadar gereklidir beşere.
Bu kavramlar dünyamızda yüzsenelerdır varlığını sürdürüyor. “Güvercin ve zeytin dalı” bugün de kozmik barış isteminin simgesi değil mi?
Binlerce yıllık zeytin ağacı, çağrışımlarla, “dünyada barışın” hâkim bulunmasına yardımcı olmaya devam ediyor.
Çağımızda ve bölgemizde uzun yıllardır yüzbinlerce erkeği, bayanı, çocuğu mevte sürükleyen, yerinden yurdundan eden, göç yollarına iten acımasız savaşlar yaşanıyor.
Savaştan çıkar sağlayanlar durmadan savaşı kışkırtıyor.
Barışçıl ortamlarda konuşularak, karşılıklı anlayışla çözümlenebilecek problemler çatışmalara yönlendirilerek ortasından çıkılmaz bir hale sokulmaya çalışılıyor.
Mustafa Kemal Atatürk’ün dediği üzere “ulusun ömrü tehlikeye girmedikçe savaş bir cinayettir”. Evet, “yurtta barış, dünyada barış” olmalıdır.
Zeytin ağaçları eser vermeli. Eserlerini beşerler hakça paylaşmalı. Yağının ışığı bize sonsuzluğu, kökleri ölümsüzlüğü anımsatmalı.
Beşerler başlarında ömür korkusu, savaş korkusu değil barış çelenkleri taşımalı.
Sefa Taşkın
24.12.2021
Karşıyaka/İzmir